بدە‌بستان

اسعد رشیدی

بارانی گرم، ریز و سمجی می‌بارید بر سرو روی باغ دلربایی کە خانە‌ی کوچک آشنای "بورژوا"‌یم را در میان گرفتە بود. غروب دلگشایی بود ... کە با زنگ تلفن دوست " گرامی پایە‌ام"، ناگهان بە تلخی گرائید:

ـ خوب شد کە پیدات کردم

صدای گرفتە و لرزانش را می‌شنوم

ـ آب در دست داری نخور بیا! می‌خندد

ـ اگر نصف سرت را تراشیدە‌ای، بی خیال نصف دیگە‌اش... پاشو بیا و قاه قاه می‌خندد

ـ  جونمو بە لب رسوندی، بە نال دیگە

ـ پدر جان اگە پیش اون یارو بورژواهە هستی ...

حرفش را قطع می‌کنم، میدانم منظورش از یارو، رفیق "بورژوا"‌یم است کە با هزار بدبختی و گرفتن قرض و قولە باغی اجارە کردە و مرا هم گاه گداری فرا می‌خواند بە دیدن گلها و البتە بە نوشیدن جرعە‌ای از آن می کە «آن‌چنان را آن‌چنان‌تر می‌کند».

باشە، باشە بزار حرفمو بزنم و با لحن گلایە‌آمیزی می‌گوید:

ـ نمی‌دونستم کە اهل بدەبستان هم هستی!

ـ چطور مگە؟

ـ انگار تو باغ نیستی، هم‌ولایتی‌هایت با ملاها رو هم ریختن

ـ  این بە من چە مربوطە؟

ـ مربوطە پدر جان، مربوطە

ـ خُب اگە خبری هست بزار همە بدونن، طوری میشە؟

نگذاشت حرفم را تمام کنم و با لحن سرزنش‌آمیزی گفت:

ـ آدم یکبار پایش تو چاله می افتە و پی حرفش را گرفت و گفت:

ـ بە آخوند جماعت اعتماد نکن جانم، اونهم وقتی کە اوضاعشون شیر تو شیرە...

آوای واژە‌هایش برای لحظە‌ای پیدا و گُم شد در گرومپ گرومپ آسمان تُرشرویی کە آبستن بارانِ دانە‌ درشتی  بود.