شیطان و آخوند

اسعد رشیدی

آفتاب به سقف آسمان چسپیده بود و جُم‌نمی‌خورد، نیزه‌های سوزان و "مهربانش" در جان شهر و باغ زیبایی که تا دوردست گسترده بود، فرومی‌نشست.

ـ چه روز درخشانی ...

دوست "گرامی‌پایه‌ام " که کلاه لبه‌دار آفتاب‌گیرش را به پس کله‌ی گِرد، تراشیده‌ و بدقواره‌اش سُرانده بود، ادامه داد

ـ خوشم آمد که این مردیکه‌ی عوضی را سرجایش نشوندی

ـ کدوم یکی رو میگی؟ شهر از اینها پُرە ...

کلاه از سر گرفت و قرچ قرچ زیر بغلش را خاراند

ـ ای بابا همونی که هی امپریالیست، امپریالیست می‌کرد دیگه

بوی گوشتی که تازه روی منقل گذاشته بودیم بلند شده بود و دود غلیظی به هوا بر‌می‌خاست.

ـ خوب این پدر سگ را به سیخ کشیدی

ـ مگر چی گفتم من؟

از روی چمنهائی که پیشتر از حضور ما لگدمال شده بود و بوی تندی می‌داد بلند شد، رفت بطرف منقل، چند قطره آبجو روی گُلهای آتشِ افروخته‌ای که برابر آفتاب فروزان از نا می‌افتاد ریخت و نیمی از بطری آبجو را توی حلقش خالی کرد و برگشت و گفت:

ـ یعنی اینکه اگر زورت به آخوند جماعت نرسید، شرعاً و عرفاً می‌تونی از هر بی‌پدری و حتی اگر هم شیطون باشه کمک بخوای

ـ که‌ی همچین حرفی زدم من

ـ یعنی این دو برای جنابعالی توفیری ندارند!؟

سیگارش را با گُلِ آتشی که فرو می‌مُرد روشن کرد، سیخ کبابی که قدری سیاهی می‌زد را از روی آتش گرفت و با ولع به دندان کشید و با دهان پُر گفت:

ـ ای بابا گور پدر همشون، بذار امروز حالشو ببریم!

باد به آرامی می‌وزید و خاکستر اخگرهای درون منقل را با خود می‌برد...