اسعد رشیدی
برای دختران گُل
و آفتاب ڕۆژئاوا
ماه شاهد است
وقتی می‌لغزد بر
لبانت
رود آرام و جاری
خنده‌ای
دانه‌ها قد‌می‌کشند،
برگها به‌رقص
درمی‌آیند و
درخت کُهنسالِ
همسایه جوان می‌شود...
ماه گواهی می‌دهد
وقتی تو اشک می‌ریزی
چگونه شانه‌های
من می‌لرزند
چگونه گۆرانی *
در گلویم می‌شکند.
ماه شهادت داده
است
که بی‌لبخندت
زمان از رفتن
باز مانده است...
گۆرانی* =
ترانه
٢٨/١/٢٠١٨
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر