ئه‌سعه‌د ره‌شیدی
وه‌رگێڕانه‌وه له زمانی فارسییەوە:دۆستی فرە ئازیز و کۆچکردوم، مامۆستا
سولەیمان چیرە(هێرش)چ ئه‌سته‌م بکرێ
په‌رده‌کان هه‌ڵدرێنه‌وه و
ڕوخساری ده‌ریایه‌كی شینداگه‌‌ڕاو
له ئاوێنه‌یه‌کدا ببیندرێ
که له ڕه‌نگدانه‌وه‌ی
تروسکه‌ی تیشکی که‌مڕه‌نگ
نواندنی جه‌سته‌ی جوانی
ڕه‌شداده‌گێڕێ
له ته‌ک ئاهه‌نگی به‌کاوه‌خۆی شه‌پۆلگه‌لێک
که له دوای
له‌رینه‌وه‌ی ئارامی با
چاوه‌ڕوانی هه‌تاوێکی بێڕه‌مه‌ق بن
تا به‌ستێن
که‌فه مشکییه‌کانی
به‌ره‌و ده‌ریا وه‌گێڕێ.
چ هیورییه‌ک
له هاتوهاواری تۆفان
چ ڕه‌نجێک
له گۆنای گه‌شی مانگ!
ئاخ.. ده‌ریا
چ ئه‌سته‌م بکرێ
ڕوخساری شینداگه‌‌ڕاوت
ببیندرێ
له نێوان په‌رده‌یه‌ک
پڕ له په‌ڵه‌ی خوێن و
بۆنێک له ئه‌رخه‌وان.
دریا
چه دشوارمی توان
پرده هارا
به کناری‌زد
و رخساره‌ی
دریای کبودی را
در آیینه‌یی دید
که از انعکاس پرتو نوری کمرنگ
تجسم زیبایی را
تیره می‌گرداند
باآهنگ بی‌شتاب موج‌هایی
که پس لرزش آرام باد
آفتابی بی‌رمق را انتظار می‌کشند
تا ساحل
کف‌های خاکستری را
بسوی دریا باز گرداند.
چه آرامشی
در هیاهوی طوفان
چه رنجی
در سیمای شاد ماه.
آه...دریا
چه دشوار
رخساره‌ی کبودت را
می‌توان دید
از ورای پرده‌ای
بالکه‌هایی از خون و بویی از ارغوان.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر