سروده‌ی بی نوا

اسعد رشیدی

 

تا تو زادە می‌شوی
چە دانەهائی در ژرفای خاک
آسمان گُرگرفتە و 
نهال تُردی را زیر بارانی هراسناک 
با شکوفەهای سپیدی
 در خیال می‌رویانند .

چە شهوتی دارد انارستان
جامه بِر‌می‌کِند زِ تن
 تا شبِ قیرگون غرقه در ستاره شود.

تا تو زاده می‌شوی
باد گِرد نمناک شبنم‌ها را 
از گونەهای گُلگون و شرمگین بامداد
ستُرده‌ است
و رودخانەهای کف‌آلوده
آبستن موجهای شوخ و شرربار
بر سنگریزەهای سربراه و مهربان
 چه بی‌شکیب در خواب می‌شوند.

آه... سروده های بی‌نوای من
چه بی تابی‌اید
به هنگامه‌ی زاده شدن
بر دست و دلی تب‌آلود
 که چون بید می‌لرزند.

٩ـ١٠ـ٢٠١٦