اسعد رشیدی
سالیانی بسیار
بە دالان اندوهی هولناک فرو شدە،
رها و گریزان
بە روُیایی چنگ فکندە،
کە تاروپود جانم را در هم تنیدە بود.
... نە می توانستم، بر این برگە‌های «بی روح »
خامە‌ام بە گردانم ،
نە توان اندیشیدن را در ذهن بە‌پروانم.
ای وای...ای وای...
کە ترا وانهادە بودم بە دست
سرنوشتی ناگزیر...
چرکابە‌ی خونی فروچکیدە بر دست ودلم
چونان سنگینی باری بردوش
کە تاب کشیدنشان را از کف نهادە
بودم
و هرازگاهی بە پس پشت می نگریستم:
شاید، درگاهی، آە ... روزنەای،
فراخنایی و یا خود پشنگی برآمدە از
رودخانە‌ای
سیمای خواب‌آلودە‌ی بامدادی‌ام را
برآشوبد،
بە‌پایم بە‌خیزاند،
بە تاراند گسترە‌ی خوفناک و پنگ‌خُردە
نومیدهای تاریخی‌ام را
نومیدهای تاریخی‌ام را
بە‌سویە‌ی نازک آرای آفتابی
کە از فراز کوهستانهای غرقە در مهی
گران
بە آرامی سر برآوردە بود...
تورا بە قتل رساندە بودم،
بە خاکت سپردە بودم
در ژرفای جانم
چرا کە دوستت می داشتم...!
فراتر از زمان،
درهزارتوی در هم تنیدە‌ی زبان
بە ناگاە برآمدی
بە روزی تفتە و عرق ریز
تا پناهی باشی،
سایە‌ای بە‌گسترانی
تا همە‌ی عمر در آن بیاسایم.
١٩/٢/٢٠١٤
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر